بسکتبال با ویلچر

بسکتبال با ویلچر فرمی از بسکتبال برای معلولان می‌باشد. تاریخچه این ورزش به بین دهه‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۶۰ بر می‌گردد که پس از جنگ جهانی دوم معلولان آمریکایی این بازی را انجام می‌دادند، پس از آن به مرور زمان این ورزش در سراسر جهان شناخته شد. و از سال ۱۹۷۳ جام جهانی بسکتبال با ویلچر برگزار شد. تا کنون ۷ بار ایالات متحده آمریکا، ۲ بار کانادا و یک بار هم کشورهای بریتانیا، اسرائیل، فرانسه و کانادا موفق به قهرمانی شده‌اند.اکثر قوانین بسکتبال با ویلچر با بسکتبال معمولی یکسان است. شرکت کنندگان در این بازی بر روی ویلچرهایی می نشینند که به طور اختصاصی ، برای این ورزش طراحی و ساخته شده اند.

برای ارزیابی توانایی های عملکردی بازیکنان تمام تیم هایی که بالاتر از سطح تفریحی با هم رقابت می کنند  از یک سیستم طبقه بندی استفاده می کنند که بر اساس آن مقیاس از 1 تا 4 یا 5 نمره دهی می شوند.

درجاهایی که تیم ها تحت یک نظام جامع گروه بندی می شوند، بطوری که ورزشکارانی که توانائی بدنی خوبی دارند به عنوان کلاس 5 گروه بندی می شوند ، و افراد مبتلا به بالاترین درجه ناتوانی (مانند پاراپلژی های کامل در زیر قفسه سینه ) در کلاس 1 قرار می گیرد . کلاس بندی برای بسکتبال با ویلچر بر طبق قوانین و مقررات بین المللی انجام می شود و بر این اساس ، گروهها در یکسری از نکات قابل اجرا در زمین بازی محدودیتهایی خواهند داشت. درهر حال هم اکنون ، تنها ورزشکارانی مجاز به رقابت در سطوح بین المللی هستند ، که دارای معلولیت باشند .

در بسکتبال با ویلچر ، بیشتر قوانین کلی بازی و امتیازدهی به همان شکل بسکتبال افراد سالم است ، حلقه در ارتفاع 10 فوتی ( حدود 5/2 متری ) قرار دارد و زمین بسکتبال نیز استاندارد است .

 اما استثناتی در قوانین لحاظ شده که با توجه به استفاده ی ورزشکاران از ویلچر در نظر گرفته شده اند . به عنوان مثال ،" travelling " در بسکتبال با ویلچر زمانی اتفاق می افتد که ورزشکار پس از دریافت توپ و یا دریبل زدن ، بیش از دو بار به چرخ های ویلچر خود دست بزند . بنابراین فرد قبل از اینکه دوباره به چرخ های ویلچر خود دست بزند ، باید حرکت کرده ، توپ را به زمین زده و آن را شوت کند .